تعطیلی تعداد زیادی از گردهمایی‌ها به‌علت شیوع کووید ۱۹، باعث شده است بسیاری از شرکت‌ها در تجربه‌ی کاربری آنلاین بازنگری کنند.کنگره‌ی جهانی موبایل (MWC) یکی از اولین گردهمایی‌هایی بود که به‌دلیل نگرانی‌های امنیتی گسترش کووید ۱۹ و خروج بسیاری از شرکت‌کنندگان، چند هفته‌ پیش از افتتاحیه و درادامه، به‌ترتیب گردهمایی‌های Adobe Summit و F8 فیسبوک لغو شد. گوگل هم بسیاری از گردهمایی‌های خود ازجمله کنفرانس سالانه‌ی توسعه‌دهندگان و Google I/O و Google Cloud Next (کنفرانس متمرکز بر کلود) و مایکروسافت نیز کنفرانس MVP Summit را لغو کرد. IBM هم فعالیت‌های خود را متوقف کرده و TED هم سخنرانی‌های خود را به‌تعویق انداخته است. شایان ذکر است نگرانی برگزارکنندگان SXSW نیز به‌ویژه پس از خروج توییتر و فیسبوک از این گردهمایی افزایش یافت.

با‌توجه‌به گسترش کووید ۱۹ در سراسر دنیا، تفکر افراد سراسر جهان درباره‌ی گردهمایی‌های بزرگ هم تغییر کرده است. بسیاری از گردهمایی‌های اجتماعی لغو شده‌اند و دانشگاه‌‌ها کلاس‌ها را آنلاین برگزار می‌کنند و تعداد بیشتری از شرکت‌ها در حال اجرای سیاست‌های ارتباط از راه دور هستند. برای مثال، فیسبوک، توییتر، گوگل و سلسفورس در هفته‌های اخیر از کارمندان خود خواسته‌اند دورکاری کنند.

اگر ویروس کووید ‍۱۹ طبق برخی فرضیه‌ها روش کار افراد را تغییر دهد، طبیعتا تغییراتی در نحوه‌ی برگزاری گردهمایی‌ها و کنفرانس‌های چندتریلیون‌دلاری اعمال خواهد شد که سالانه میلیون‌ها شرکت‌کننده دارند. گروه جدیدی از استارتاپ‌ها در تلاش‌ هستند جایگزین‌های مجازی برای فروش کسب‌وکار خود پیدا کنند؛ اما جذابیت شبکه‌سازی واقعی بیشتر بوده است.

کنفرانس‌ها همیشه استانداردی طلایی برای مبادله‌ی ایده‌ها و تقویت روابط حرفه‌ای چه در کسب‌وکار چه در تحصیل بوده‌اند. رویدادها شاید شلوغ به‌نظر برسد؛ اما جمع‌شدن افراد در اتاق یا سالن مزایای ارزشمندی دارد. طبق بررسی دانشگاه MIT، مشارکت‌های علمی برخاسته از نشست‌های مختلف، نوآورانه‌تر و میان‌رشته‌ای هستند و درمقایسه‌با پروژه‌های بین دو پژوهشگر، بیشتر با مراجعه مواجه می‌شوند.

در همایش‌های مختلف، معمولا مردم در سالن هتل‌ها جمع می‌شوند و روی صندلی‌ها می‌نشینند و به مجموعه‌ای از سخنرانی‌ها و بحث‌های نه‌چندان جذاب گوش می‌دهند. بسیاری از همایش‌ها بیشتر شبیه رویدادهای خودستایی هستند تا انجمنی برای دستیابی به دانش‌های جدید و حتی فناوری هم نتوانسته نوآوری چنین همایش‌هایی را افزایش دهد.

همچنین، همایش‌ها و کنفرانس‌های فناوری به‌دلیل تقلید از سبک کنفرانس‌های توسعه‌‌ی تجاری استیو جابز، چشم‌انداز سودمندتری پیدا کرده‌اند؛ البته این رویدادها چندان هم ارزان نیستند. برای مثال، قبل از آنکه Adobe Summit به رویداد دیجیتالی تبدیل شود، هزینه‌ی بلیت آن ۱،۶۹۵ دلار بود که باید هزینه‌هایی مثل سفر و اتاق هتل را هم به آن اضافه کرد.

ایده‌های جایگزین مثل وبینارها و پخش زنده هم جذابیت زیادی ندارند. شیاین کیو، هم‌بنیان‌گذار استارتاپ همایش مجازی به‌نام Run the World، می‌گوید مشکل اغلب کنفرانس‌های مجازی ناتوانی در برآورده‌ساختن نیازهای افراد است. او سال گذشته برای پژوهش‌های بازار در چند کنفرانس آنلاین شرکت کرد و به این نتیجه رسید که بهترین بخش همایش سخنرانی اصلی نیست؛ بلکه جلسات استراحت است؛ زیرا در این بخش شرکت‌کنندگان می‌توانند با یکدیگر تعامل کنند. وقتی افراد در همایشی شخصی با حوزه‌ی کاری مرتبط را ملاقات می‌کنند، تازه به ارزش بلیط ۱،۰۰۰ دلاری کنفرانس پی می‌برند؛ اما در‌غیر‌این‌صورت شرکت در همایش‌ها را اتلاف وقت می‌دانند.

Run the World با حمایت آندروسن هورویتز راه‌اندازی شد. کنی چان، شریک و سرمایه‌گذاری این استارتاپ، آن را ترکیبی از ویدئو Zoom، سیستم بلیت Eventbrite، قابلیت تعاملی Twitch و شبکه‌سازی لینکدین توصیف می‌کند. این پلتفرم امکاناتی مثل سخنرانی و بحث و پنل‌های زنده را در ازای کاهش ۲۵ درصد قیمت بلیت به برگزارکنندگان می‌دهد. همچنین، به شرکت‌کنندگان همایش اجازه می‌دهد با ساخت پروفایل، علایق خود را شرح دهند و از الگوریتمی برای تطبیق شرکت‌کنندگان با یکدیگر استفاده می‌کند. قابلیت مجازی cocktail party به شرکت‌کنندگان امکان ملاقات با یکدیگر ازطریق تماس ویدئویی را می‌دهد.

هاپین (Hopin)، دیگر استارتاپ فعال درزمینه‌ی همایش مجازی، روش مشابهی برای برگزاری کنفرانس‌های مجازی در پیش گرفته است. این پلتفرم ارائه‌های زنده را با شبکه‌سازی مجازی ترکیب و قابلیتی به سبک ChatRoulette برای ملاقات شرکت‌کننده‌ها تعبیه می‌کند. بخش زیادی از شبکه‌سازی کنفرانس‌ها خارج از برنامه رخ می‌دهد. در این زمان، افراد با یکدیگر تعامل و گفت‌وگو می‌کنند. جانی بوفارهات، بنیان‌گذار هاپین می‌گوید:

مردم صرفا به‌خاطر پخش زنده به رویدادها و همایش‌ها نمی‌روند؛ بلکه دلیلی اصلی شبکه‌سازی با افراد و تعامل با آن‌ها است. هدف ما هم حل این مشکل است.

برگزاری آنلاین رویدادها مزایایی مثل کاهش هزینه‌های سفر و پذیرایی دارد

البته کنفرانس‌های آنلاین مزایایی هم دارند؛ مثلا کاهش هزینه‌ها و آلودگی محیطی و نگرانی‌های دسترسی. کاهش هزینه‌های حضوری می‌توانند به‌شکل چشمگیری هزینه‌های ثبت‌نام را هم کاهش دهند و برگزارکنندگان می‌توانند بخش بیشتری از بودجه را روی سخنرانان سرمایه‌گذاری کنند. کیو معتقد است:

در بسیاری از همایش‌ها، تقریبا ۲۰ درصد هزینه صرف محل برگزاری و ۲۰ درصد صرف غذا و نوشیدنی و تقریبا ۲۰ درصد صرف تجهیزات می‌شود.

بدین‌ترتیب بخش زیادی از بودجه‌ها هزینه می‌شود و کمتر از ۵ درصد برای طراحی برنامه و سخنران باقی می‌ماند. ایده‌ی اصلی رایگان‌کردن یا دسترسی کنفرانس برای تمام افراد نیست. به‌گفته‌ی کیو، هزینه‌ها تضمین می‌کند صرفا افراد مرتبط در همایش‌ها شرکت می‌کنند؛ اما ازآنجاکه برگزارکننده‌ی همایش به نگرانی برای محل فیزیکی نیازی ندارد، می‌تواند بخش بیشتری از هزینه را صرف سخنران کند و رویدادهای متمرکزتری برپا کند. همین حالا هم بسیاری از افراد Run The World را برای برگزاری همایش‌های خود انتخاب کرده‌اند. کیو می‌گوید:

اگر نمی‌خواهید حداقل ۱۰ ماه قبل از برگزاری همایش به‌دنبال رزرو جایی باشید یا برای مدت ۶ ماه ۳۰ نفر را برای کار روی همایش به‌خدمت بگیرید، می‌توانید Run the World را انتخاب کنید. با این کار، دیگر حتی به انتظار نیازی ندارید که حداقل ۱۰۰ هزار نفر در همایش شما شرکت کنند.

هنوز پلتفرم‌های کنفرانس مجازی از جذابیت کافی برخوردار نیستند. دیوید پرلمن، پژوهشگر سفر و جهانگردی در دانشگاه نیواورلئان، تقریبا ۱۰ سال پیش مقاله‌ای درباره‌ی وعده‌ی واقعیت مجازی برای کنفرانس‌ها نوشت. او تصور می‌کرد کنفرانس‌های مجازی به استاندارد این صنعت تبدیل خواهند شد؛ اما هنوز نتوانسته‌اند این تصور را محقق کنند.

یکی از دلایل شکست رویدادهای مجازی، همه‌گیرنبودن هدست‌های واقعیت مجازی است؛ اما به‌گفته‌ی پیرلمن، دلیل دیگر این مسئله عجیب‌بودن ملاقات به‌شکل آواتار است و پلتفرم‌های دیجیتالی هم به‌دنبال بازنگری در این مسئله هستند. Linden Lab، تولیدکننده‌ی Second Life، با تولید فضای واقعیت مجازی به‌نام Sansar در سال ۲۰۱۷، برای حل این مشکل تلاش کرد. در این محیط، شرکت‌کنندگان می‌توانند از طریق VR با یکدیگر گفت‌وگو کنند یا به کنسرت‌های زنده بپیوندند. این قابلیت به‌ سادگی پخش زنده نیست؛ بلکه برای تعامل حضوری طراحی شده است. امکانات شرکت برای کنسرت‌ها، شامل ملاقات با دوستان و گرفتن سلفی و نمایش بهترین حرکت‌ها و احساسات است. اخیرا سانسار استیجی برای کنفرانس مجازی معرفی کرده است.بزرگ‌ترین عیب همایش‌های آنلاین، نبود شبکه‌سازی و تعامل حضوری است

با‌توجه‌به لغو بسیاری از کنسرت‌ها یا آنلاین‌شدن آن‌ها، برگزارکنندگان می‌توانند پلتفرم‌های نوظهور را به‌عنوان جایگزینی برای وبینارهای قدیمی و کسل‌کننده انتخاب کنند. به‌گفته‌ی کیو، پلتفرم Run the World می‌تواند هزینه‌‌های برگزارکنندگان کنفرانس را کاهش دهد؛ اما به‌گفته‌ی امی کالورت، مدیرعامل گروه تجاری Events Industry Council، بعید است چنین پلتفرم‌هایی بتوانند تغییرات چشمگیری اعمال کنند.

شیوع کووید ۱۹، تنها دلیل لغو کنفرانس‌های بزرگ نیست. کالورت می‌گوید:

در گذشته، حوادثی مثل آتش‌سوزی‌های نیواورلئان و طوفان کاترینا هم باعث لغو رویدادها شدند. هیچ‌کدام از این حوادث باعث نشدند صنعت برگزاری رویدادها کاملا آنلاین شود؛ زیرا شرکت‌کنندگان برای چنین رویدادهایی ارزش زیادی قائل نیستند. کنفرانس‌های مجازی هرگز نمی‌توانند جایگزین ملاقات‌های حضوری شوند؛ زیرا مردم به‌دنبال ایجاد ارتباط و توسعه‌ی روابط خود هستند.

امسال گوگل نام رویداد Google Clound Next را به Cloud Nex 20: Digital Connect تغییر داد. این رویداد بزرگ‌ترین همایش سالیانه‌ی گوگل با بیش از ۳۰ هزار شرکت‌کننده است؛ بنابراین، گوگل تصمیم گرفت به‌جای لغو رویداد، آن را آنلاین برگزار کند. این شرکت می‌گوید:

نوآوری در ذات گوگل وجود دارد و در تلاش هستیم این قوت را بهبود دهیم و امسال بدون ریسک سفر، رویدادی الهام‌بخش برگزار کنیم.

نوآوری گوگل چگونه است؟ برای مثال، گوگل می‌خواهد نکات مهمی ازطریق وب پخش کند و نشست‌های «پرسش از کارشناسان» را با تیم‌های گوگل برگزار کند. شاید نوآورانه‌ترین کار گوگل استرداد هزینه‌ی بلیت‌ها و پیشنهاد محتوای کنفرانس رایگان باشد.

دیگر کنفرانس‌ها به‌وضوح اعلام کرده‌اند نمی‌خواهند صرفا به‌صورت دیجیتال برگزار شوند. کنفرانس Collision، رویداد فناوری که با ۳۰ هزار شرکت‌کننده در تورنتو برگزار می‌شد، از لغو رویداد حضوری امسال و برنامه‌ریزی آنلاین خبر داد. ناگفته نماند این رویداد سال آینده مانند گذشته برگزار خواهد شد.

منبع: زومیت

استارتاپس لند