ما شش مرحله­ را که ایده­ ها از زمان تکوین تا اثربخشی طی می­کنند شناسایی کرده­ ایم. این مراحل همیشه به ترتیب رخ نمی­دهند (برخی نوآوری­ها ( نوآوری اجتماعی )یک راست به مرحله ­ی «اجرا» یا حتی «توسعه» می­پرند)، و چرخه ­های بازخورد بین آنها وجود دارد. می­توان آنها را فضاهای هم­پوشان، با فرهنگ­ها و مهارت­های متمایز در نظر گرفت.آنها چارچوب کاری مفیدی برای تفکر درمورد انواع مختلف حمایت­­ هایی فراهم می­کنند که نوآوران و نوآوری­ها برای رشد نیاز دارند.

1) انگیزه ­ها، الهامات و تشخیص­ها: در این مرحله ما تمام عواملی را در نظر می­گیریم که نیاز به نوآوری را برجسته می­سازند، مثل بحران، کاهش بودجه­ ی عمومی، عملکرد ضعیف، راهبرد و هم­چنین الهاماتی که جرقه­ ی آن را می­زنند، از تصور خلاق تا شواهد جدید. این مرحله شامل تشخیص مسئله و پیکر­بندی سؤال به شکلی می­شود که نه فقط به علائم مسئله، بلکه به ریشه­ های آن پرداخته می شود. پیکر­بندی پرسش درست، نصف راه پیدا کردن پاسخ درست است. این یعنی فراتر رفتن از علائم به­ منظور تشخیص علل یک مسئله­ ی خاص.

2) پیشنهادات و ایده­ ها: این مرحله ­ی ایده ­پردازی است و می­تواند روش­های صوری را شامل شود،مثل شیوه­ های طراحی یا خلاقیت جهت گسترش دادن فهرست گزینه­ های موجود. بسیاری از این روش­ها به استخراج بینش­ها و تجارب مختلف از طیف وسیعی از منابع کمک می­کنند.

3) ساخت نمونه ­ی اولیه و آزمایشی: در اینجاست که ایده­ ها در عمل آزمایش می­شوند. این کار می­تواند صرفاً از طریق امتحان کردن آنها، یا آزمایش­ها، نمونه­ های اولیه و رسمی ­تر و سنجش­های کنترل­ شده­ ی تصادفی انجام شود. فرآیند اصلاح و آزمودن ایده ­ها از اهمیت ویژه­ ای در اقتصاد اجتماعی برخوردار است چون ازطریق تکرار، و آزمون و خطاست که ائتلاف­ها قدرت می­گیرند (مثلاً، با وصل کردن کاربران به کارشناسان) و اختلافات حل می­شوند (ازجمله مبارزه با گروه­های رقیب). به ­علاوه، ازطریق این فرآیندهاست که بر سر مقیاس­های موفقیت به توافق می­رسند.

4) حفظ و نگهداری: این زمانی است که ایده تبدیل به کار روزمره می­شود. این مرحله شامل تیز کردن ایده ­ها (و اغلب افزودن بر کارایی آنها)، و شناسایی جریان­های درآمدی به­ منظور تضمین ثبات مالی شرکت، تشکیلات اجتماعی یا خیریه در درازمدت می­شود، که نوآوری را جلو خواهد برد. در بخش دولتی این به معنای شناسایی بودجه­ ها، گروه­ها و دیگر منابع مثل قانون­گذاری است.

5) توسعه و ترویج: در این مرحله راهبردهای مختلفی برای رشد و ترویج یک نوآوری وجود دارد،از رشد سازمانی، تا صدور مجوز و دادن امتیاز به اتحادیه‌ها و انتشار آزاد. رقابت و الهام‌بخشی هم ، نقش مهمی در انتشار یک ایده یا عمل ایفا می‌کند. تقاضا به اندازه‌ی عرضه اهمیت دارد: چگونه تقاضای بازار، یا تقاضای صاحب منصبان و سیاست‌گذاران بسیج می‌شود تا یک مدل جدید موفق را رواج دهد. اغلب این فرآیند را «scaling رشد و توسعه» می‌نامند، و در برخی موارد این واژه درست است، چراکه نوآوری در یک سازمان تعمیم پیدا می‌کند یا خود سازمان توسعه می‌یابد. اما scaling مفهومی مربوط به عصر تولید انبوه است، و نوآوری‌ها به بسیاری از اشکال دیگر در اقتصاد اجتماعی رخ می‌دهند، یا ازطریق الهام‌بخشی و تقلید، یا ازطریق ارائه‌ی پشتیبانی و فوت و فن‌ها از سوی یک شخص به شخص دیگر به شکل بنیانی‌تر و سازگارتری از رشد.

6) تغییر نظام‌مند: این هدف نهایی نوآوری اجتماعی است. تغییر نظام‌مند غالباً دخالت عناصر بسیاری را می‌طلبد: جنبش‌های اجتماعی، مدل‌های کسب‌ و کار، قوانین و مقررات، داده‌ها و زیرساخت‌ها، و راه‌های کاملاً تازه‌ی اندیشه و عمل. به‌طورکلی تغییر نظام‌مند شامل چارچوب‌ها یا سازه‌های جدیدی می‌شود که از چندین نوآوری کوچک‌تر تشکیل شده‌اند. نوآوری‌های اجتماعی معمولاً در برابر موانع و خصومت نظم قدیم به پا می‌خیزد. افراد پیشرو از این موانع عبور می‌کنند، اما سقف رشد آنها اغلب به برقراری شرایط جدیدی بستگی خواهد داشت که نوآوری‌ها را از لحاظ اقتصادی ممکن می‌سازند. این شرایط شامل فن‌آوری‌های جدید، زنجیره‌های تأمین، اَشکال سازمانی، مهارت‌ها، و چارچوب‌های نظارتی و مالی می‌شوند. نوآوری نظام‌مند معمولاً تغییر در بخش دولتی، بخش خصوصی، grant economy و بخش خانگی در دوره‌های زمانی اغلب طولانی را می‌طلبد.

منبع: اکوموتیو

استارتاپس لند